Zulfu Livaneliden Serenad'i okuyorum. Bir bölüm var ki sizlerle paylasmadan duramadim. Kitapta ki olay örgüsünü anlatan kisi-Maya - diyorki: "Mardinli bir arkadasim vardi hep hikaye anlatirdi bana. Bir gun İlyas-i Habir isimli hikayeyi anlatti. Hikayeye gore İlyas akrabalarını ziyarete Romaya gitmiş ve avare avare sokaklarda dolasmaya başlamış. Bir gun yolu -İlyasın park Kimlik fotokobisi yok bende ogrenci kimliginin lakin mezarlık olan - bir yere düşmüş. Mezarların üstünde 26, 11 ,13 gibi sayılar yazıyormus .İlyas düşünmüş bunlar bebek mezarı olamaz çünkü çok uzunlar, ee İtalyanca da bilmediği için kimseye soramamıs bu işi. Bir kaç gün sonra İlyas akrabalarını da almıs mezarlığa gelmişler. Bekçinin anlattığına göre bu sayılar " ölen insanların mutlu olduğu günleri temsil ediyormus"." Şimdi kendimize şu soruyu soralım: böyle bir şansımız olsaydı biz kaç yazdırırdık? Ben sanırım bu gece ölsem ve bana su anda sorsalar bu soruyu galiba 2 derdim. Mutlu olmadığım için değil( allaha çok şükür çoğu zaman mutluyum) burada ki mutluluk kelimesinin daha derin anlamlar tasıdıgını düşündüğüm için.( Maya'ya bu ince düşünce için teşekkürler) Öyle bir şeyler yapmalıyız ki sadece biz değil herkes mutlu olsun! Var oluş sebebimiz çıksın ortaya! Niye yaşıyoruz sorusuna şöyle dolu dolu cevap verebilelim. İşte bundan sonra söyleriz hak ettiğimiz o rakamları.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder